وفایی مهابادی – غزل شماره 42
مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد
چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر
ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد
که هان مرغ “وفایی” شب فراق سرآمد
تو را مراد برآمد که آفتاب برآمد
مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط