چون شام قدر از همه مستور می‌شود

قصاب کاشانی – غزل شماره 147

چون شام قدر از همه مستور می‌شود

زین روی پای تا به سرش نور می‌شود

می‌خواستم رهی به تو نزدیکتر به خود

تا می‌روم ز خویش رهم دور می‌شود

مرهم بنه ز نیش که جای خدنگ او

زخمی ست کز معالجه ناسور می‌شود

گر چینی دلم ز خدنگ نگاه تو

گردد چو خاک، کاسه فغفور می‌شود

مظلوم بعد مردن ظالم رسد به فیض

ماری چو مرد روزی صد مور می‌شود

قصاب دید چون خم ابروی یار گفت

رزقش حواله از دم ساطور می‌شود