فرخی یزدی – غزل شماره 170
به باد روی گلی در چمن چو ناله کنم
هزار خون به دل داغدار لاله کنم
ز بس که خون به دلم کرده دست ساقی دهر
مدام خون عوض باده در پیاله کنم
به جد و جهد اگر عقده های چین شد باز
من از چه رو به قضا کار خود حواله کنم
شدم وکیل از آن رو که نقد فی المجلس
برای نفع خود این خانه را قباله کنم
منم که طاعت هفتاد ساله ی خود را
فدای غمزه ماه دو هفت ساله کنم
به غیر توده ملت چو هیچکس کس نیست
چرا ز هر کس و ناکس من استماله کنم
ز بس که هر چه نویسم به من کنند ایراد
بر آن سرم که دگر ترک سرمقاله کنم
