در این بخش، غزلیات طبیب اصفهانی نوشته شده است
فهرست غزلیات به ترتیب حرف الفبای آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف:
غزل شماره 1 : منزل بسی دور و به پا ما را شکسته خارها
غزل شماره 2 : درماندگی خود به که گوییم خدا را
غزل شماره 3 : جا در صف عشاق مده اهل هوس را
غزل شماره 4 : چو خواهم با سگانش گرم سازم آشنایی را
غزل شماره 5 : ز غوغای تذروان شورش محشر شود پیدا
غزل شماره 6 : از هجر بت یگانه ی ما
غزل شماره 7 : نیست هرگز به بد و نیک جهان کار مرا
غزل شماره 8 : دارد به سحر دعا اثرها
غزل شماره 9 : به همواری تهی کن از غم لیلی وشان دل را
غزل شماره 10 : چو نیست دسترسم آنکه بوسم آن پا را
غزل شماره 11 : مسکینی و غریبی از حد گذشت ما را
ب :
غزل شماره 12 : افزوده غمی چون به غم دیگرم امشب
غزل شماره 13 : ز چشم خونفشان خویش دارم چشم از آن امشب
ت :
غزل شماره 14 : دربان نکند جرأت و خاصان ملک مست
غزل شماره 15 : رفته عمر و نیم جانی مانده است
غزل شماره 16 : دل غمدیده به دنبال کسی افتادست
غزل شماره 17 : از غم لیلی به وادی گر چه مجنون می‌گریست
غزل شماره 18 : ما را دگر ز یار، تمنا نمانده است
غزل شماره 19 : گر چه ما را دسترس بر دامن آن ماه نیست
غزل شماره 20 : تا به من از ناز ساقی سرگران افتاده است
غزل شماره 21 : دیگر دلم خدنگ جفا را نشان شدست
غزل شماره 22 : عشقم آتش زد و از وی اثری پیدا نیست
غزل شماره 23 : از حال ما چه پرسی ای بی وفا که چون است
غزل شماره 24 : برگیر مهر از آنکه به کام دل تو نیست
غزل شماره 25 : سینه گرم و مژه خونبار و سحر نزدیک است
غزل شماره 26 : هر کسی را که چو من دیده ی خونباری هست
غزل شماره 27 : کاروان عشق را بانگ درای دیگرست
غزل شماره 28 : دلتنگم و پرواز گلستان هوسم نیست
غزل شماره 29 : می رسد یار و دریغا سر و سامانم نیست
غزل شماره 30 : هر دم به گوشه ای ز خیالت وطن گرفت
غزل شماره 31 : رفتم و برگشتنم دیگر به کوی یار نیست
غزل شماره 32 : ما را که با تو غیر وفا در میانه نیست
غزل شماره 33 : چو خنجر ستم آن ترک لشگری برداشت
غزل شماره 34 : چون رحمتت فزاید بر عذرخواهی ای دوست
غزل شماره 35 : کسی راه غمش را سر نبردست
غزل شماره 36 : در حلقه ی خوبان چو تو یک عربده جو نیست
غزل شماره 37 : رفت حسن تو و عشقت به دل من باقیست
غزل شماره 38 : چو بگذری به تل عاشقان دکانی هست
غزل شماره 39 : زدی به تیغم و از جبهه ی تو چین برخاست
چ :
غزل شماره 40 : ما و شکن دامی و فریاد و دگر هیچ
د :
غزل شماره 41 : به گلشنی که ز رویت نقاب می افتد
غزل شماره 42 : از کین گر آن بیدادگر بر سینه ام خنجر زند
غزل شماره 43 : بر کی نگرم؟ چون به تو دیدن نگذارند
غزل شماره 44 : صیاد را نگر که چه بیداد می کند
غزل شماره 45 : غمش در نهانخانه ی دل نشیند
غزل شماره 46 : از تو چون هر نفسم بر فلک افغان نرسد
غزل شماره 47 : عاشقان را نگر از خاره تنی ساخته اند
غزل شماره 48 : گله ام از تو مپندار که از دل برود
غزل شماره 49 : روزی که دور از برم آن خوشخرام شد
غزل شماره 50 : به من از ناز نگاهش نگرید
غزل شماره 51 : آنان که به رخسار تو چون من نگرانند
غزل شماره 52 : دو هفته شد که ز من یار سرگران دارد
غزل شماره 53 : از خشم و کین نگاه تو کارم به جان رسد
غزل شماره 54 : مرا بتیست که دلها ازین ستم شکند
غزل شماره 55 : خط بر رخ یار خوش نباشد
غزل شماره 56 : دل سوخت از شتاب و به دلبر نمی رسد
غزل شماره 57 : دارم نظری با گل کو روی تو را ماند
غزل شماره 58 : از دیده ام فکندی و هنگام آن نبود
غزل شماره 59 : آن صبح امیدی که به دوران تو یابند
غزل شماره 60 : ساختی خوارم، به عاشق گلعذاران این کنند؟
غزل شماره 61 : مرا در سینه دل چون نافه تا پر خون نخواهد شد
غزل شماره 62 : کجا کسی غم شب های تار من دارد
غزل شماره 63 : جدا ز روی تو چشمم چو خونفشان گردد
غزل شماره 64 : هر که از خون جگر چون لاله ساغر می کشد
غزل شماره 65 : ترسم که چو جانم ز تن زار برآید
غزل شماره 66 : گریه نتوانست غم را از دل بیتاب برد
غزل شماره 67 : گفتی که با دلت غم هجران چه می کند
غزل شماره 68 : گو روزگار هر چه تواند به ما کند
غزل شماره 69 : ترک چشمش که قصد جان دارد
غزل شماره 70 : ماییم و فراق دیده ای چند
غزل شماره 71 : گر نه گل ناله ای از مرغ چمن گوش کند
غزل شماره 72 : تا قیامت دمد از خاک من خون آلود
غزل شماره 73 : آنان که در طلب به پی دل نمی رسند
غزل شماره 74 : من آن صیدم که از ضعفم نفس بیرون نمی‌آید
غزل شماره 75 : فریاد من به چرخ نه هر دم نمی رسد
غزل شماره 76 : نه همین ز آتش عشقت دل ما می سوزد
غزل شماره 77 : مرغی که به کوی تو ز پرواز نشیند
غزل شماره 78 : در آن گلشن که گلچین در به روی باغبان بندد
غزل شماره 79 : از آن آهم ز دل مشکل برآید
غزل شماره 80 : کدام شب که فغانم به آسمان نرسد
غزل شماره 81 : ز بامی چو بینم که ماهی برآید
غزل شماره 82 : مرا کام دل گر ز یاری برآید
غزل شماره 83 : می رود از خویش دل چون دیده حیران می شود
غزل شماره 84 : تا به دلجویی من لعل تو خندان نشود
غزل شماره 85 : هرگز به یاد ما زر و گوهر نمی رسد
غزل شماره 86 : گفتی از جور فراقت چه به من می گذرد
ر :
غزل شماره 87 : قسمتم کاش به آن کوی کشد دیگر بار
غزل شماره 88 : به دل دارم غم عشقی نهان از محرمان خوشتر
ز :
غزل شماره 89 : قسمتم گرمی بازار نگردد هرگز
غزل شماره 90 : ز پا فتادم و رویم به منزل است هنوز
غزل شماره 91 : دل عاشق نمی گردد به راحت مهربان هرگز
غزل شماره 92 : صید دلم که باشد ازو خون روان هنوز
س :
غزل شماره 93 : هر چند بر آن عارض گلگون نگرد کس
غزل شماره 94 : چون ناله ز جور تو ستمگر نکند کس؟
ش :
غزل شماره 95 : تیغ از میان به قصد من ناتوان مکش
غزل شماره 96 : چه دام است این که هر مرغی که می‌گردد گرفتارش
غزل شماره 97 : به من آن بی‌وفا یارب که بادا خاطر شادش
غزل شماره 98 : سر منزل سلمی که منم دل نگرانش
ف :
غزل شماره 99 : زد مرا زخمی و از پیش نظر بگذشت حیف
ک :
غزل شماره 100 : نگشاید دلم از وصل به هجران نزدیک
ل :
غزل شماره 101 : سوی تو عجب نیست اگر میکشدم دل
م :
غزل شماره 102 : چه خواهد شد اگر سلطان دهد گوشی به فرمانم
غزل شماره 103 : در دل اگر باشدم غیر وصال تو کام
غزل شماره 104 : مپسند از درت ای دوست غمین برخیزم
غزل شماره 105 : از سر زلف نگاری دو سه تاری دارم
غزل شماره 106 : صبح محشر که من از خواب گران برخیزم
غزل شماره 107 : چون شکوه از جفای تو بنیاد می کنم
غزل شماره 108 : رحمی، رحمی که از کنارم
غزل شماره 109 : ما غمزدگان چون ز دل آهنگ برآریم
غزل شماره 110 : ز هجرانت سخن هر شب که با دل در میان دارم
غزل شماره 111 : بی تو خود را بس که از تاب و توان انداختم
غزل شماره 112 : به صد بلا ز غمت گر چه مبتلا شده ام
غزل شماره 113 : شب شد که شکوه ها ز دل تنگ برکنیم
غزل شماره 114 : گذارد کی مرا سودای عشق از جوش بنشینم
غزل شماره 115 : بهتر آن است که پا از سر بازار کشم
غزل شماره 116 : جز این که در فراق تو خاکی به سر کنم
غزل شماره 117 : خوش آن خلوت که چون آیی به روی غیر در بندم
غزل شماره 118 : چه خون ها در دل ایام کردیم
غزل شماره 119 : آنکه پیوسته به رویت نگران است، منم
غزل شماره 120 : نمودی گاه زلف عنبرین گه خال مشگینم
غزل شماره 121 : حکایت ها که بعد از من تو خواهی گفت با خاکم
غزل شماره 122 : نیست مهر تو متاعی که به جان بفروشم
غزل شماره 123 : خاک درت به مژگان خوش آنکه رُفته باشم
غزل شماره 124 : به این خوشم که ز دردت به دیده خواب ندارم
غزل شماره 125 : بس که دیدم سست عهدی از تو دل برداشتم
ن :
غزل شماره 126 : غافل مشو از حال من بی سر و سامان
غزل شماره 127 : نهانی رازهای دوستداران
غزل شماره 128 : نگارینا دل پر درد من بین
غزل شماره 129 : هر که را یاری برای خویشتن
غزل شماره 130 : دل می برد دل ای هوشمندان
غزل شماره 131 : ز بیدادت ننالد چون دل من؟
غزل شماره 132 : از سر کوی تو دردا که من دلنگران
غزل شماره 133 : خفتن نتوان درین گلستان
غزل شماره 134 : چه خوش است از تو گاهی مژه نیم باز کردن
غزل شماره 135 : جانا در انتظار تو شد روزگار من
غزل شماره 136 : اگر از حال ما پرسی بپرس از طره ی جانان
غزل شماره 137 : از برت کی من به این الفت جدا خواهم شدن
غزل شماره 138 : بر من نیندازد نظر بی اعتباری را ببین
و :
غزل شماره 139 : شب چو بمیرم به سر کوی تو
غزل شماره 140 : دارم به چمن چه کار، بی تو
ه :
غزل شماره 141 : یاد آر ای که فارغ، در محملی نشسته
غزل شماره 142 : از نفس گرم من عالمی افروخته
غزل شماره 143 : آرد شبیخون چون هجرت ای ماه
غزل شماره 144 : شدیم پیر و به دل داغ آن جوان مانده
ی :
غزل شماره 145 : ای که بر خاک شهیدان گذر انداخته‌ای
غزل شماره 146 : از ما نهفته با دگران یار بوده‌ای
غزل شماره 147 : از ما درین گلستان جویند گر نشانی
غزل شماره 148 : از باده ی عشرت تو و رخسار چو ماهی
غزل شماره 149 : از می لعل به کف تا دو سه جامی داری
غزل شماره 150 : به صید جسته از دامی چه خوش میگفت صیادی
غزل شماره 151 : به ساقی گفت در میخانه مستی
غزل شماره 152 : ببخشا ای که میر کاروانی
غزل شماره 153 : تو که ای امیر داری ز سراغ من فراغی
غزل شماره 154 : چو باشد مایل بیداد شاهی
غزل شماره 155 : چنین که باغم گرفته ام خو مخوان به بزمم به میگساری
غزل شماره 156 : حیف از تو که ارباب سخن را نشناسی
غزل شماره 157 : دلی دارم که دارد اضطرابی
غزل شماره 158 : رفتند همرهان و تو در فکر منزلی
غزل شماره 159 : ز صید من چه شود گر عنان بگردانی
غزل شماره 160 : ز نکویی آنچه باید همه را تمام داری
غزل شماره 161 : کردیم شبی روز غریبانه به دامی
غزل شماره 162 : مشکل که دهد دست مرا با تو وصالی
غزل شماره 163 : مسلمانان مرا حال تباهی
غزل شماره 164 : یاد آر ای ستمگر از حال خاکساری
پایان اشعار این بخش
