ای باد صبا، به کوی آن یار

فخرالدین عراقی- غزل شماره 118

ای باد صبا، به کوی آن یار

گر بر گذری ز بنده یاد آر

ور هیچ مجال گفت یابی

پیغام من شکسته بگذار

با یار بگوی کان شکسته

این خسته جگر، غریب و غمخوار

چون از تو ندید چارهٔ خویش

بیچاره بماند بی‌ تو ناچار

خورشید رخت ندید روزی

بی ‌نور بماند در شب تار

نی این شب تیره دید روشن

نی خفته عدو، نه بخت بیدار

می‌کرد شبی به روز کاخر

روزی بشود که بِهْ شود کار

کارش چو به جان رسید می‌گفت:

کای کرده به تیغ هجرم افگار

ای کرده به کام دشمنانم

با یار چنین چنین کند یار؟

آخر نظری به حال من کن

بنگر که: چگونه بی ‌توام زار؟

یکبارگیم مکن فراموش

یاد آر ز من شکسته، یاد آر

مازار ز من، که هیچ هیچم

از هیچ، کسی نگیرد آزار

من نیک بدم، تو نیکویی کن

ای نیک، بدم، به نیک بردار

بگذار که بگذرم به کویت

یکدم ز سگان کویم انگار

بگذاشتم این حدیث، کز من

دارند سگان کوی تو عار

پندار که مشت خاک باشم

زیر قدم سگ درت خوار

القصه به جانم از عراقی

مگذار، کزو نماند آثار

بالجمله تو باشی و تو گویی

او کم کند از میانه گفتار