عبید زاکانی – غزل شماره 76
ای ترک چشم مستت بیمار خانه ی دل
زلف تو دام جانها خال تو دانه ی دل
آنجا که ترک چشمت شست جفا گشاید
تیر بلا نیاید جز بر نشانه ی دل
خونابه ی سرشکم ریزند مردم چشم
از آستانه ی تو تا آسمانه ی دل
دل اوفتاده عاجز بر آستانه ی تو
تا عاجز اوفتادم بر آستانه ی دل
دارد عبید مسکین دائم هوای عشقت
هم در میانه ی جان هم در میانه ی دل