چرخ هرچند دل اهل هنر را شکند

صائب تبریزی- غزل شماره 3540

چرخ هرچند دل اهل هنر را شکند

چون خریدار که رسم است گهر را شکند

کاسه و کوزۀ افلاک، شکستن دارد

چند بیهوده دل اهل هنر را شکند

چه کمی چشم من از ابر بهاران دارد؟

چون ز مژگان به میان دامن تر را شکند

ای گل ابر، من تشنه جگر را دریاب

به دمی آب که صفرای جگر را شکند

دست بر صاف ضمیران نبود لغزش را

لرزۀ موج کجا آب گهر را شکند؟

آبِ رونق به رخِ کارِ پدر می آرد

صائب آن نیست که بازار پدر را شکند