بی سخن غنچه لبان مستِ مدامم کردند

صائب تبریزی- غزل شماره 3501

بی سخن غنچه لبان مستِ مدامم کردند

باده از شیشۀ سربسته به جامم کردند

استخوان در تن من پنجۀ مرجان گردید

زان میی کز لب لعل تو به جامم کردند

در طلب رفت چو قمری همۀ عمر مرا

تا سرافراز به یک حلقۀ دامم کردند

کوه را لنگر من داشت سبک چون پر کاه

لاله رویان جهان کبک خرامم کردند

سالها سختی ایام کشیدم چو عقیق

تا عزیزان چو نگین صاحب نامم کردند

شدم از لاغری انگشت نما چون مه نو

تا درین دایره چون بدر تمامم کردند

لله الحمد که از خوانِ جهان روزی من

رغبتی بود که مردم به کلامم کردند

صائب از بی دهنی بود که شیرین دهنان

قانع از بوسۀ شیرین به پیامم کردند