خواجوی کرمانی – رباعی شماره 352
هر دم برود ز باده هوش دل من
خوناب شود قدح ز جوش دل من
در دیر مغان چو درد دل گویم باز
ناقوس بنالد از خروش دل من
هر دم برود ز باده هوش دل من
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط
اشتراک در
وارد شدن
0 نظرات
قدیمیترین