خواجوی کرمانی – رباعی شماره 220
هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود
وز خون جگر دامنش آلوده شود
از قند شکرریز لبش مشکل او
حلوا نشود چو اشک پالوده شود
هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط