بیدل دهلوی- غزل شماره 876
یادِ وصلی کردم آغوشِ منِ دیوانه سوخت
لاله‌سان از گرمیِ این می دلِ پیمانه سوخت
ناله‌ها رفت از دل و احرامِ آزادی نبست
پرتو خود را در اوّل شمع این کاشانه سوخت
وقت رندی خوش که در ماتمسرای اعتبار
خرمنِ هستی چو برق از خندۀ مستانه سوخت
دور دار از زلفش ای مشاطهٔ گستاخ، دست
آتش این دود نزدیک است خواهد شانه سوخت
عشق هرجا در خیالِ مجلس آرایی نشست
هر دو عالم در چراغِ کلبهٔ دیوانه سوخت
ما نه تنها در شکنجِ جسم گردیدیم خاک
ای بسا گنجی که نقد خویش در ویرانه سوخت
اضطرابِ حالِ دل، ما را به حیرت داغ کرد
آتش این خانه رخت ما برونِ خانه سوخت
دود هم دستی به دامانِ شرارِ ما نزد
آخر از بی ریشگی در مزرعِ ما دانه سوخت
تا سوادِ سطری از رمزِ وفا روشن شود
صد نفس باید به تحقیقِ پرِ پروانه سوخت
عالمی بیدل به حرف یکدگر آرام باخت
غفلت ما هم دماغِ خواب در افسانه سوخت
