کلیم همدانی- غزل شماره 561
کی صاحب همّت ز جهان کام گرفته ؟
عار آیدش ار عبرت از ایّام گرفته
هر چیز که دل باخت به راهش، به از آن برد
جان داده، ولی در عوض آرام گرفته
معشوق در آغوش بود طالع ما را
امّا ز لبش بوسه به پیغام گرفته
آگاه شود دل که بود کام جهان وام
چون باز دهد هر چه ز ایّام گرفته
با تیره درونان نتوانیم به سر برد
ما را که دل از همدمی جام گرفته
صد شکر که دیدیم پریشانتری از خویش
زلف تو دل جمع ز ما وام گرفته
زلفت به ره هوش و خرد دام کشیده
چشم از دو طرف گوشۀ آن دام گرفته
دوران ببرد دادۀ خود را به مدارا
نو کیسه حق خویش به ابرام گرفته
راضی است کلیم ار سخنش پست و بلند است
واپس ندهد هر چه ز الهام گرفته
