روزی شاه عباس از راهی می گذشت.درویشی را دید که روی گلیم خود خوابیده و چنان خود را جمع کرده که دقیقا به اندازه ی گلیم خود درآمده بود.شاه دستور داد که یک مشت سکه به درویش بدهند.
درویش داستان را برای دوستان خود گفت.در آن بین درویشی دیگر تصمیم گرفت که او نیز مانند دوستش از سخاوت شاه،سکه ای نصیبش شود به همین خاطر در مسیر کاروان شاه قرار گرفت و پوست تخت خود را پهن کرد و منتظر ماند.به محض ورود شاه ،بر روی پوست خوابید و برای اینکه نظر شاه را جلب کند،دست و پایش را بیرون از پوست قرار داد.
در این حال شاه به او رسید و دستور داد که آن قسمت از بدنش که بیرون از گلیم است قطع شود !
یکی از نزدیکان شاه گفت : ” شما در رفتن،درویشی را در یک مکان خفته دیدید و به او سکه دادید،اما در بازگشت درویش دیگری را خفته دیدید سیاست فرمودید،چه سری در این کار هست ؟ “
شاه گفت : ” درویش اولی پایش را به اندازه ی گلیم خود دراز کرده بود،اما درویش دومی پایش را بیشتر از گلیمش دراز کرده بود
این ضرب المثل به این معناست که شخص باید به اندازه ای که توانایی دارد،از دیگران انتظار و توقع داشته باشد.
واژگان کلیدی : مفهوم ضرب المثل پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،داستان ضرب المثل پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،ریشه ضرب المثل پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،ضرب المثل پایت را به اندازه ی گلیمت دراز کن یعنی چه،ضرب المثل ایرانی پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،داستان پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،معنی پایت را به اندازه گلیمت دراز کن،مقاله ای پیرامون موضوع ضرب المثل پایت را به اندازه گلیمت دراز کن.
