وفایی مهابادی – غزل شماره 49
(1)
خوشا روزی ز دنیا دربه در بم
ز جستجوی عالم بی اثر بم
شبان و روز نالان در بیابان
حریف شب رو باد سحر بم
نفهمد هیچ کس نام و نشانم
اگر عاقل اگر آشفته سر بم
به هر مرزی دواند گردبادم
به هر جایی که خواهم خاک سر بم
به چشم تر گذارم آستین را
گهی بی مادر و گه بی پدر بم
چراغی در دلم گیرد فروغی
که از روشن دلی یار فنر بم
گهی شادان، گهی خندان شب و روز
گهی نالان، گهی خونین جگر بم
ز صهبایی چنان دیوانه گردم
که از غوغای محشر بی خبر بم
نمی دانم چه سازم تا بسوزم
کزین بود و نبودم خود به در بم
مگر نالان به روز آرم شبی را
به زاری دست و دامان سحر بم
“وفایی” را نمی دانم علاجی
مگر سر تا قدم غرق نظر بم
واژگان دشوار : 1– این غزل در حقیقت ترجمه ی شعری به زبان کُردی است که در بخش شعرهای کردی دیوان ماموستا وفایی ضبط شده است، اما در انتساب این غزل ترجمه شده به وفایی شک و تردید داریم. الله اعلم !
