وفایی مهابادی – غزل شماره 42
مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد
چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر
ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد
که هان مرغ “وفایی” شب فراق سرآمد
تو را مراد برآمد که آفتاب برآمد
وفایی مهابادی – غزل شماره 42
مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد
چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر
ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد
که هان مرغ “وفایی” شب فراق سرآمد
تو را مراد برآمد که آفتاب برآمد
امین پیرانی - حامد پیری