وفایی مهابادی – غزل شماره 13
ساقیا سوختم بیا بشتاب
آتشم را نشان به آب شراب
تا بدانند ماه سرو قد است
برفکن از جمال خویش نقاب
به خیال رخ تو دیده ی من
می فشاند هزار چشمه گلاب
از غم عارض و لب نمکین
سینه پر آتش است و دل چو کباب
روز و شب نیز عاشقان اسیر
به خم طره ی بتاب متاب
یک دو روزی است عیش گلشن و گل
عیش این چند روز، هان دریاب
مَطَلب عشق از افسرده دلان
که نجستند معرفت ز دواب
تا منم عاشقانه می گویم
“سرخوشم سرخوشم به بانگ رباب”
جام می ده که تا ز بر گیرم
باز پیرانه سر زمان شباب
کز نداند به جز کرشمه ی دوست
درد دل دادگان مست و خراب
هیچم اسباب نی پی می و نی
“أعطنی یا مسبب الأسباب”
به “وفایی” بده چنان جامی
که نیاید به خویش روز حساب
