وحشی بافقی- غزل شماره 9
نرخ بالا کن متاعِ غمزهٔ غمّاز را
شیوه را بشناس قیمت، قدر مشکن ناز را
پیش تو من کم ز اغیارم وگرنه فرق هست
مردمِ بی امتیاز و عاشقِ ممتاز را
صید بندانت مبادا طعن نادانی زنند
بهر صید پشه، بند از پای بگشا باز را
انگبین دام مگس کردن ز شیرین پیشه ای ست
برگذر نِه دام، مرغِ آسمان پرواز را
حیف از بازو نیاید دست بر سیمرغ بند
تیر بر گنجشگ مشکن چشم تیر انداز را
بر ده ویران چه تازی؟ کشوری تسخیر کن
شوکتِ شاهی مبر حسنی به این اعزاز را
مُهر بر لب باش وحشی این چه دل پردازی است؟
بیش از این رخصت مده طبعِ سخن پرداز را
