نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید

وحشی بافقی- غزل شماره 174

نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید

که پیشم از پیِ تیر خود آن ابرو کمان آید

مگوییدش حدیث کوهِ دردِ من که می‌ترسم

چو گویید این سخن ناگه برآن خاطر گران آید

از آنم کس نمی‌پرسد که چون پرسد کسی حالم

باو گویم غم دل آنقدر کز من به جان آید

بیا ای باد خاکم بر سر هر رهگذر افکن

که دامانش بگیرم هر کجا دامن کشان آید

ز شوقِ او نرفتم سویِ بستان، بهر آن رفتم

که شاید نخلِ من روزی به سوی بوستان آید

تو دمسازِ رقیبانی چنین معلوم می‌گردد

که چون خوانی مرا نامِ رقیبت بر زبان آید

صبوحی کرده میآمد، بسی خون کرده رفتارش

بلی خونها شود جایی که مستی آنچنان آید

مگو وحشی چرا از بزم او غمناک می‌آیی

کسی کز بزم او بیرون رود چون شادمان آید