وحشی بافقی- غزل شماره 152
یک ره سؤال کن گنهِ بی‌گناه خود
زین چشمِ پر تغافل اندک گناهِ خود
زان نیمه شب بترس که در تازد از جگر
تا کی عنان کشیده توان داشت آه خود
دادیم جان به راه تو، ظالم چه می‌کنی
سر داده‌ای چه فتنهٔ چشمِ سیاه خود
بردی دل مرا و به حرمان بسوختی
او خود چه کرده بود بداند گناه خود
دردِ سرت مباد ز فریادِ دادخواه
گو داد می‌زنید تو میران به راه خود
زان عهد یاد باد کز آسیبِ زهر چشم
می‌داشت نوشخند توام در پناه خود
من صید دیگری نشوم وحشی توام
امّا تو هم برون مرو از صیدگاهِ خود
