روزی اندر شکارگاه یمن

نظامی گنجوی – هفت پیکر – شماره 13

کشتن بهرام بیک تیر شیر و گور را

روزی اندر شکارگاه یمن

با دلیران آن دیار و دمن

شه که بهرام گور شد نامش

گوی برد از سپهر و بهرامش

می‌زد از نزهت شکار نفس

منذرش پیش بود و نعمان پس

هر یکی در شکوه پیکر او

مانده حیران ز پای تا سر او

گردی از دور ناگهان برخاست

کآسمان با زمین یکی شد راست

اشقر انگیخت شهریار جوان

سوی آن گرد شد چو باد روان

دید شیری کشیده پنجه ی زور

در نشسته به پشت و گردن گور

تا ز بالا در آردش به زمین

شه کمان برگرفت و کرد کمین

تیری از جعبه سفته پیکان جست

در زه آورد و درکشید درست

سفته بر سفت شیر و گور نشست

سفت و از هر دو سفت بیرون جست

تا به سوفار در زمین شد غرق

پیش تیری چنان چه درع و چه درق

شیر و گور اوفتاد و گشت هلاک

تیر تا پر نشست در دل خاک

شاه کان تیر برگشاد ز شست

ایستاد و کمان گرفت به دست

چون عرب زخمی آنچنان دیدند

در عجم شاهیش پسندیدند

هر که دیده بر آن شکار زدی

بوسه بر دست شهریار زدی

بعد از آن شیر زور خواندندش

شاه بهرام گور خواندندش

چون رسیدند سوی شهر فراز

قصه شیر و گور گشت دراز

گفت منذر به کارفرمایان

تا به پرگار صورت آرایان

در خورنق نگاشتند به زر

صورت گور زیر و شیر زبر

شه زده تیر و جسته زآن دو شکار

در زمین غرق گشته تا سوفار

چون نگارنده این رقم بنگاشت

هر که آن دید جانور پنداشت

گفت بر دست شهریار جهان

آفرین های کردگار جهان