نظامی گنجوی – خسرو و شیرین – شماره 144
در نصیحت فرزند خود محمد گوید
ببین ای هفت ساله قرةالعین
مقام خویشتن در قاب قوسین
منت پروردم و روزی خدا داد
نه بر تو نام من نام خدا باد
درین دور هلالی شاد می‌خند
که خندیدیم ما هم روزکی چند
چو بدر انجمن گردد هلالت
بر افروزند انجم را جمالت
قلم درکش به حرفی کان هواییست
علم برکش به علمی کان خداییست
به ناموسی که گوید عقل نامی
زهی فرزانه فرزند نظامی
