حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 6
از آن زلف پریشانیم چون سنبل پریشان‌ها
وز آن چاک گریبانیم چاک اندر گریبان‌ها
چو یک معنی که پوشانی به گوناگون عباراتی
حجار پرتو رخساره ی جانانه شد جان‌ها
مریض کشور عشقم عجب نبود اگر باشد
مرا بالین ز خاره بستر از ریگ بیابان‌ها
نگردد گرد نعش زهرآلودم سگ کویت
ز بس بر جسم بیمارم زدی پر زهر پیکان‌ها
به خاطر آورید ای همدمان ناکامی ما را
چو بنشینید و می‌نوشید در طرف گلستان‌ها
مرا دامان پر از آلایش و دارم امید آن
که بخشایند جرم ما طفیل پاکدامان‌ها
چنان کارم ز عشق او به رسوایی کشید اسرار
که خوانند داستان ما به دستان در دبستان‌ها
