حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 57
دلم به موی میانی اسیر و دربند است
که در میان بتان بی نظیر و مانند است
نه این طریق محبت بود که ننوازی
دل مرا که به دشنامی از تو خرسند است
هزار مرتبه سوگند خویش بشکستی
فدای طور تو من این چه عهد و سوگند است
به تیغ جور بریدی گرم تو رشته ی جان
ز دل به هر سر مویت هزار پیوند است
طبیب کوشش بیجا مکن ز بهر علاج
دوای درد دلم زان لب شکرخند است
جفا بری ز حد و نیست حد چون و چرا
مگرچو وصف خدا پاک از چه و چند است
دواندم به قفس همزبانی صیاد
وگرنه کنج قفس را که آرزومند است
حدیث چشمه ی حیوان و کیمیا عنقا
عبارتی دو سه از صاحب صفت مند است
لوای بندگی از خسروی زند برتر
اگر به بنده مبالاتی از خداوند است
سمر شدی به خراسان ملیح طبع اسرار
که از تو رشک خطا غیرت سمرقند است
