حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 49
سینه پر ناله و لب خاموش است
بر زبان قفل و دلم در جوش است
خود گر افلاک و گر عنصر خاک
همه را بار غمش بر دوش است
آن یک از شوق شب و روز به رقص
وین یک از جام می اش مدهوش است
به رهش بسته کمر چون جوزا
هر چه کوکب به فلک منقوش است
اختران چنگ زنان چون ناهید
محفل آراسته نوشانوش است
مهر بگداخته ی آتش اوست
که به سر در طلبش در کوش است
ماه آورده کلف بر رخسار
کز غمش خون به دلش در جوش است
مه نو پیش خم ابرویش
حلقه ی بندگی اش در گوش است
قطب را کز حرکت افتاده
داده جامی ز ازل بیهوش است
خاکیان را همه از جلوه ی او
شاهدی در بر و هم آغوش است
دارد اسرار به رندان پیوند
گر چه زاهد صفت ازرق پوش است
