حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 184
اتی الرّبیع قیل الهموم بالنغمات
بگیر جام شرابی بنوش آب حیاتی
قدم نهاده به بالین و من به شکر قدومش
نثرت درّ فؤادی علیه فی الخطوات
نموده آینه ی حق نمای موسی دل را
و میض انقلب الطرف منه ذاحسرات
اگر نه شرک بدی چون بدیدمی رخ و زلفت
عبدت کالثنوی النور منک و الظّلمات
به بحر چند رسد آب دیده نور دو دیده
الام نیته قلبی اصعد الزّفرات
تو شمع انجمن و من ز دوری تو سیه‌روز
خیالکم لضمیر الانیس فی الخلوات
مبند بر شتر ای ساربان محامل جانان
فلا محیص لک الیوم ان جرت عبرات
مشام کو که توان نکهتی شنید وگرنه
فمن حدائقة کم تفوح من نفخات
ز سوز عشق خدا کیمیا شدی اسرار
فها سبیکة قلبی المذاب فی الوجنات
