حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 17
الا یا نفس قد زمو المطایا
خدایا ده شکیبایی خدایا
چو روز وصل را آمد شب هجر
الی روحی دنت ایدی المنایا
به دل بارغم آمد کوه بر کوه
کما یعلوا هوادجها الثنایا
ز چشمم دجله‌های خون فشاندند
وناراً اضرموها فی حشایا
اگر مانده است در تن نیم جانی
الاعوجوا لافدیکم بقایا
الاحیوا عنادل ادنای الورد
اعینونی علی بث الشکایا
بنال اسرار هنگام وداع است
بنا حل النوی جل الرزایا
