دهید شیشه ی صهبای سالخورده به دستم

حاج ملاهادی سبزواری – غزل شماره 131

دهید شیشه ی صهبای سالخورده به دستم

کنون که شیشه ی تقوای چند ساله شکستم

کتاب و خرقه و سجاده رهن باده نمودم

به تار چنگ زدم  چنگ و تار سبحه گسستم

فتاده لرزه بر اندام من ز جلوه ی ساقی

خدا نکرده مبادا فتد پیاله ز دستم

مرا به گل چه سر و کار کز تو بشکفدم دل

مرا به باده چه حاصل که از نگاه تو مستم

به خود چو خویش بگویم تویی ز خویش مرادم

اگر چه خویش پرستم ولی ز خویش برستم

نداشت کعبه صفایی به پیش درگهش اسرار

از آن گذشتم و احرام کوی یار ببستم