در این بخش قصاید قاآنی شیرازی نوشته می شود.
در حال حاضر مشغول نوشتن این بخش هستیم. تلاش ما این است که در کوتاه ترین زمان ممکن اشعار در سایت قرار گیرد.
الف :
قصیده شماره 1 : دوشم ندا رسید ز درگاه کبریا
قصیده شماره 2 : به‌گردون تیره ابری بامدادان برشد از دریا
قصیده شماره 3 : دوش که این گِرد گَرد گنبد مینا
قصیده شماره 4 : ای رفته پی صید غزالان سوی صحرا
قصیده شماره 5 : شکسته خامه ی آذرگسسته نامه ی قسطا
قصیده شماره 6 : گسترد بهار در زمین دیبا
قصیده شماره 7 : دوشینه چون کشید شه زنگ لشکرا
قصیده شماره 8 : عید شد ساقی بیا درگردش آور جام را
قصیده شماره 9 : گر تاج زر نهند ازین پس به سر مرا
قصیده شماره 10 : آراست عروس گل گلستان را
قصیده شماره 11 : اگر مشاهده خواهی فروغ یزدان را
قصیده شماره 12 : چه مایه مایلی ای ترک ترک و خفتان را
قصیده شماره 13 : خیز ای غلام زین کن یکران را
قصیده شماره 14 : در خواب دوش دیدم آن سرو راستین را
قصیده شماره 15 : شاه ختن چو دوش نهان شد به مکمنا
قصیده شماره 16 : نسیم خلد می رود مگر ز جویبارها
ب :
قصیده شماره 17 : ازسروش وحدتم بر گوش هوش آمد خطاب
قصیده شماره 18 : خیمه ی زربفت زد بر چرخ نیلی آفتاب
قصیده شماره 19 : دوشم مگر چه بود که هیچم نبرد خواب
قصیده شماره 20 : دو قلاع کفرند با هم مصاحب
قصیده شماره 21 : آنچه من بینم به بیداری نبیند کس به خواب
قصیده شماره 22 : ای تو را در چهره آب و وی تو را در طره تاب
قصیده شماره 23 : بدا به حالت آن مجرمی‌که روز حساب
قصیده شماره 24 : صبحدم کز جانب مشرق برآمد آفتاب
قصیده شماره 25 : در همایون ساعتی فرخنده چون عهد شباب
قصیده شماره 26 : ساقی امشب می پیاپی ده که من بر جای آب
قصیده شماره 27 : شنیده بودم بیمار را نگیرد خواب
قصیده شماره 28 : گرفت عرصه ی گیتی شمیم عنبر ناب
قصیده شماره 29 : چه جوهرست که‌هست اعتبار آتش و آب
ت :
قصیده شماره 30 : ای به از روز دگر هر روز کارت
قصیده شماره 31 : اگر نظام امور جهان به دست قضاست
قصیده شماره 32 : این خط بی‌خطا که به از نافه ی ختاست
قصیده شماره 33 : ای‌دل اقبال و سعادت نه به سعی و طلب است
قصیده شماره 34 : این چه جشن است کزو جان جهان در طرب است
قصیده شماره 35 : در چشم من است آنچه به رخسار تو آب است
قصیده شماره 36 : دارد اگرچه بر همه‌کس روزگار دست
قصیده شماره 37 : باز این تویی شها که جهانت مسخرست
قصیده شماره 38 : بر دلم صدهزار نیشترست
قصیده شماره 39 : عاشق بی کفر در شرع طریقت‌کافرست
قصیده شماره 40 : هستی دو وجه دارد مخفی و ظاهر است
قصیده شماره 41 : تا لاله به باغ و گل به گلزارست
قصیده شماره 42 : که جلوه کرد که آفاق پر ز انوارست
قصیده شماره 43 : گاه طرب و روز می و فصل بهارست
قصیده شماره 44 : روز می و وقت عیش و گاه سرورست
قصیده شماره 45 : ترک من آفت چین است و بلای ختن است
قصیده شماره 46 : ملک ز انصاف شه بهشت برین است
قصیده شماره 47 : تا سلیمان زمان زندان اسکندر گرفت
قصیده شماره 48 : باز با صعوه ندانم ز چه رو رام گرفت
قصیده شماره 49 : شب گذشته که آفاق را ظلام گرفت
قصیده شماره 50 : عید رمضان آمد و ماه رمضان رفت
قصیده شماره 51 : بهادر شه ای شهریاران غلا‌مت
د :
قصیده شماره 52 : تا ابد چشم بد از گنجور دارا دور باد
قصیده شماره 53 : هر زمانم که به آن ترک سر و کار افتد
قصیده شماره 54 : دوش کانجم شد عیان بر این سپهر گرد گرد
قصیده شماره 55 : عجبی عجب آن پسر به سر دارد
قصیده شماره 56 : فلک خورشید و جنت حور و بستان یاسمن دارد
قصیده شماره 57 : به کف هر آنکه سر زلف دلستان دارد
قصیده شماره 58 : هله نزدیک شد ای دل که زمستان گذرد
قصیده شماره 59 : عید آمد و آفاق پر از برگ و نوا کرد
قصیده شماره 60 : الا تدارک ماه صیام باید کرد
قصیده شماره 61 : آن کیست که باز آمد و در بزم نظر کرد
قصیده شماره 62 : ماهم ز در درآمد و بر من سلام کرد
قصیده شماره 63 : باد نوروزی شمیم عطر جان می‌آورد
قصیده شماره 64 : ساقی بده رطل گران زان می که دهقان پرورد
قصیده شماره 65 : چون خواست کردگار که گیتی نظام گیرد
قصیده شماره 66 : صبح آفتاب چون ز فلک سر زد
قصیده شماره 67 : به جز لب تو کزو گفت شکرین خیزد
قصیده شماره 68 : ای صفاهان مژده کاینک شاه دوران می رسد
قصیده شماره 69 : مگر شرمنده از تیغ شه و ابروی جانان شد
قصیده شماره 70 : به گوش از هاتف غیبم سحرگه این ندا آمد
قصیده شماره 71 : سحر بشیر ملکزاده اردشیر آمد
قصیده شماره 72 : هست از دو کعبه امروز دین خدای خرسند
قصیده شماره 73 : ازین‌سان کابر نیسانی دمادم گوهر افشاند
قصیده شماره 74 : سرین دلبر من سیم ناب را ماند
قصیده شماره 75 : غم و شادیست‌که با یکدگر آمیخته‌اند
قصیده شماره 76 : دلی که هر چه کند بر مراد یار کند
قصیده شماره 77 : هر که را ایزد اختیار کند
قصیده شماره 78 : قضا چو مسند اقبال در جهان افکند
قصیده شماره 79 : آدمی باید به‌گیتی عمر جاویدان کند
قصیده شماره 80 : دهر چون نیرنگ سازد چرخ چون دستان کند
قصیده شماره 81 : آنچه با برگ درختان ابر نوروزی‌کند
قصیده شماره 82 : هر دل اسیر زلف تو بیدادگر بود
قصیده شماره 83 : هر که را دل سپیدکار بود
قصیده شماره 84 : هر جا که پارسی بت من جلوه گر شود
قصیده شماره 85 : تمام گشت مه روزه و هلال دمید
قصیده شماره 86 : بهار آمد که از گلبن همی بانگ هزار آید
قصیده شماره 87 : دوش بر گردون بسی تابان شهاب آمد پدید
قصیده شماره 88 : مقتدای انس و جان آمد پدید
قصیده شماره 89 : از شب نرفته دوش پاسی دو بیشتر
ر :
قصیده شماره 90 : اقبال و بخت و نصرت و فیروزی و ظفر
قصیده شماره 91 : الا ای خمیده سر زلف دلبر
قصیده شماره 92 : الحمد خدا را که ولیعهد مظفر
قصیده شماره 93 : الحمد که از موهبت ایزد داور
قصیده شماره 94 : امسال عید اضحی با نصرت و ظفر
قصیده شماره 95 : ای به جلالت ز آفرینش برتر
قصیده شماره 96 : ای طره ی مشکین تو همشیره ی قنبر
قصیده شماره 97 : ای طره ی مشکین تو با مشک پسرعم
قصیده شماره 98 : بحمدالله که باز از یاری گیهان خدا داور
قصیده شماره 99 : بستم به عزم پارس چو از ملک ری کمر
قصیده شماره 100 : کای همچو ابر جود تو فایض به خشک و تر
قصیده شماره 101 : بس دلبرکانند به هر بوم و به هر بر
قصیده شماره 102 : به هر بهار گُل از زیر گِل برآرد سر
قصیده شماره 103 : پیک دلارام دی درآمدم از در
قصیده شماره 104 : چو حسن تربیت گردد قرین با پاکی گوهر
قصیده شماره 105 : چو زآشیانه ی چرخ این عقاب زرین‌پر
قصیده شماره 106 : چو عید آمد و ماه صیام کرد سفر
قصیده شماره 107 : خرم بهار من که ز عید است تازه تر
قصیده شماره 108 : در شب عید آن سمن عذار سمنبر
قصیده شماره 109 : دلکا هیچ خبر داری کان ترک پسر
قصیده شماره 110 : دو سال بیش ندانم گذشت یا کمتر
قصیده شماره 111 : شبی به عادت روز شباب عیش آور
قصیده شماره 112 : دوش چو شد بر سریر چرخ مدور
قصیده شماره 113 : از دو محمد زمانه یافته زیور
قصیده شماره 114 : دوشینه کاین نیلی صدف گشت از کواکب پر دُرر
قصیده شماره 115 : دی آمد از در من آن دلفریب پسر
قصیده شماره 116 : رسید چه؟ خبر فتح کی رسید؟ سحر
قصیده شماره 117 : سحر چو زمزمه آغازکرد مرغ سحر
قصیده شماره 118 : مباش غره دلا در جهان به فضل و هنر
قصیده شماره 119 : سه هفته پیتشرک زین شبی به ماه صفر
قصیده شماره 120 : زهی‌گرفته تیغ و سنان چه بحر و چه بر
قصیده شماره 121 : سیه زلف از بر آن چهر دلبر
قصیده شماره 122 : شادان رسید دوش نگارینم از سفر
قصیده شماره 123 : شباهنگام کز انبوه اختر
قصیده شماره 124 : شب گذشته که همزاد بود با محشر
قصیده شماره 125 : شد کاسه‌ام از باده تهی کیسه‌ام از زر
قصیده شماره 126 : شکر که آمد ز ری به خطه ی خاور
قصیده شماره 127 : صبح چون مهر سرزد از خاور
قصیده شماره 128 : طراق سندان برخاست ای غلام از در
قصیده شماره 129 : فرو بگرفته گیتی را به باغ و راغ و کوه و در
قصیده شماره 130 : لبالب کن ای مهربان ماه ساغر
قصیده شماره 131 : ماه رمضان آمد ای ترک سمنبر
قصیده شماره 132 : یازده ماه کند روزه به هر سال سفر
قصیده شماره 133 : آفتاب و سایه می‌رقصند با هم ذره وار
قصیده شماره 134 : آفرین بر کلک سحرانگیز آن صورت‌نگار
قصیده شماره 135 : از خجلت تیغ ملک و ابروی دلدار
قصیده شماره 136 : از سر دوش دو ضحاک درآویخت دو مار
قصیده شماره 137 : اسلام شد مشیّد و دین گشت استوار
قصیده شماره 138 : افتتاح هر سخن در نزد مرد هوشیار
قصیده شماره 139 : امروز از دو کعبه جهان دارد افتخار
قصیده شماره 140 : ای اهل فارس مژده که از فضل کردگار
قصیده شماره 141 : ای ترک می فروش ای ماه میگسار
قصیده شماره 142 : ای زان دو سیه مار که جا داده به گلزار
قصیده شماره 143 : ای طره و چهر تو یکی نار و یکی مار
قصیده شماره 144 : ای همایون صورت میمون شاه کامگار
قصیده شماره 145 : باد میمون این بهین تشریف شاه کامگار
قصیده شماره 146 : با فال نیک بهر زمین بوس شهریار
قصیده شماره 147 : با فال نیک و حال خوش و بخت‌کامگار
قصیده شماره 148 : بوده جای یک جهان جان این قبای شهریار
قصیده شماره 149 : بوی مشک آید چو بویم آن دو زلف مشکبار
قصیده شماره 150 : بهار آمد و دی را گرفت و کرد مهار
قصیده شماره 151 : تا چه معجز کرده امشب باز عدل شهریار
قصیده شماره 152 : تبارک الله از فارس آن خجسته دیار
قصیده شماره 153 : تیغی گهرنگار فرستاده شهریار
قصیده شماره 154 : چو چتر زرین افراشت مهر در کهسار
قصیده شماره 155 : که باد تا ابد از فر ایزد دادار
قصیده شماره 156 : دوش اندر خواب می‌دیدم بهشت کردگار
قصیده شماره 157 : دوش بگشودم زبان تا درد دل گویم به یار
قصیده شماره 158 : راستی را کس نمی‌داند که در فصل بهار
قصیده شماره 159 : باده جان بخش است و دلکش خاصه از دست نگار
قصیده شماره 160 : زد به دلم ای نسیم آتش هجران یار
قصیده شماره 161 : مژده که شد در چمن رایت گل آشکار
قصیده شماره 162 : ای‌گهر اندرگهر تاجور و شهریار
قصیده شماره 163 : ز شاهدی که بود رویش از نگار نگار
قصیده شماره 164 : سوگند خورده‌اند نکویان این دیار
قصیده شماره 165 : شه قبای خویشتن بخشد به صاحب اختیار
قصیده شماره 166 : صبح چون خورشید رخشان رخ نمود از کوهسار
قصیده شماره 167 : عطسه ی مشکین زند هر دم نسیم مشکبار
قصیده شماره 168 : قامت سروی چو بینم بر کنار جویبار
قصیده شماره 169 : کوهی به قفا بسته‌ای ای شوخ دلازار
قصیده شماره 170 : گفتم به یار فصل بهار آمد ای نگار
قصیده شماره 171 : گنج پنهان بود یزدان خواست کاید آشکار
قصیده شماره 172 : منّت خدای را که ز تأیید کردگار
قصیده شماره 173 : هر سال به نوروز مرا بوسه دهد باز
قصیده شماره 174 : همتی مردانه می‌خواهم که اسمعیل وار
قصیده شماره 175 : یار نیکوتر از آن است که من دیدم پار
قصیده شماره 176 : یک دو مه پیشترک زانکه رسد فصل بهار
قصیده شماره 177 : آمد به برم دوش یکی ساده پسر بر
قصیده شماره 178 : بشارت باد بر اهل نشابور
قصیده شماره 179 : حبذا از هوای نیشابور
قصیده شماره 180 : سه چیز هست کزو ممکلت بود معمور
قصیده شماره 181 : ای حسن تو چون فتنه ی چشم تو جهانگیر
قصیده شماره 182 : دوش از بر شهزاده اردشیر
قصیده شماره 183 : سحرگهان که ز گردون فروغ مهر منیر
قصیده شماره 184 : شراب تاک ننوشم دگر ز خمّ عصیر
قصیده شماره 185 : همی به چشم من آید که سوی حضرت میر
ز :
قصیده شماره 186 : رسید نامه ی دلدار دوشم از شیراز
قصیده شماره 187 : محمود ماه من که غلامش بود ایاز
قصیده شماره 188 : ناصرالدین شاه گیتی را منظم کرد باز
قصیده شماره 189 : شیرین پسرا خیز و بساط دگر انداز
قصیده شماره 190 : رساند باد صبا مژده ی بهار امروز
قصیده شماره 191 : صباح عید که شد باغ و راغ عطرآمیز
ش :
قصیده شماره 192 : کس مبادا چو من دلی زارش
قصیده شماره 193 : مبارک باد هر عیدی به خسرو خاصه نوروزش
قصیده شماره 194 : ز چشمم خون فرو ریزد به یاد چشم فتانش
قصیده شماره 195 : فلک دوش از عروس خور تهی چون گشت دامانش
قصیده شماره 196 : نگار من که بود جایگاه در جانش
قصیده شماره 197 : مرا ماهیست در مشکوکه مشکین زلف پرچینش
قصیده شماره 198 : فلک ژاژ است هنجارش جهان زشت است آیینش
قصیده شماره 199 : همانا فصل تابستان سرآمد عهد تسعینش
ع :
قصیده شماره 200 : چه ماه بود که از بام خانه کرد طلوع
ق :
قصیده شماره 201 : زهی به منزلت از عرش برده فرش تو رونق
قصیده شماره 202 : دوش دیدم یکی خجسته وثاق
قصیده شماره 203 : کرد چون خسرو منصور ز ری عزم عراق
گ :
قصیده شماره 204 : ای زلف نگار ای حبشی زاده ی شبرنگ
قصیده شماره 205 : به عزم ری چو نهادم به رخش زین خدنگ
قصیده شماره 206 : که فر خجسته بماناد شاه جم اورنگ
قصیده شماره 207 : چیست آن اژدها نهاد نهنگ
قصیده شماره 208 : دلکی داری ای شوخ چو یک پارچه سنگ
ل :
قصیده شماره 209 : ای زلف تو پیچیده تر از خط ترسل
قصیده شماره 210 : ای فال سعید و بخت مقبل
قصیده شماره 211 : ای رخش ره نورد من ای مرغ تیزبال
قصیده شماره 212 : بیا و ساغر می کن ز باده مالامال
قصیده شماره 213 : خسروا ای کت ایزد متعال
قصیده شماره 214 : در ششم روز جمادی نخست اول سال
قصیده شماره 215 : رونده رخش من ای از نژاد باد شمال
قصیده شماره 216 : دیشب به شکل جام نمود از افق هلال
قصیده شماره 217 : ای با خطاب مهر تو هر ذره ای سپهر
قصیده شماره 218 : مبال اگرت فزاید زمانه مال و منال
قصیده شماره 219 : هر وجودی را به وهم اندر توان جستن همال
م :
قصیده شماره 220 : آمد چه خلعت؟ از کجا؟ از دکه ی شاه عجم
قصیده شماره 221 : در تقویت رای دو سالار معظم
قصیده شماره 222 : الحمد خدا را که ولیعهد معظم
قصیده شماره 223 : چو شد ز اختران دوش این سبز طارم
قصیده شماره 224 : شاعری امروز مر مراست مسلم
قصیده شماره 225 : عید آمد و عیش آمد و شد روزه و شد غم
قصیده شماره 226 : ای بت سیمین بناگوش ای به تن چون سیم خام
قصیده شماره 227 : ای رخش ره نورد من ای اسب تیزگام
قصیده شماره 228 : بامدادان کآفتاب خاوری سرزد ز بام
قصیده شماره 229 : حبذا زین جشن فرخ مرحبا زین عید عام
قصیده شماره 230 : پگاه بام چو بر شد غریو کوس از بام
قصیده شماره 231 : بود مبارک هر عید خاصه عید صیام
قصیده شماره 232 : به گاه بام که خورشید چرخ آینه فام
قصیده شماره 233 : پی نظاره ی فرخ هلال عید صیام
قصیده شماره 234 : پی نظاره ی فرخ هلال عید صیام
قصیده شماره 235 : در شهر ری امسال به هر سو که نهم گام
قصیده شماره 236 : شب دوشین دو پاسی رفته از شام
قصیده شماره 237 : گشت دی آباد چون بغداد ویرانم ز شام
قصیده شماره 238 : من ازین پس می خورم می گر حلال است ار حرام
قصیده شماره 239 : هر آنچه هست مه و سال و هفته و ایام
قصیده شماره 240 : ایا غلام من امروز سخت پژمانم
قصیده شماره 241 : منم که از کف زربخش آفت کانم
قصیده شماره 242 : من آن نشاط کز این بزم دلستان بینم
قصیده شماره 243 : خیز ای غلام تا زین بر بادپا زنیم
ن :
قصیده شماره 244 : آمد برم سحرگه آن ترک سیمتن
قصیده شماره 245 : انجمن پر انجم است از مهر چهر ماه من
قصیده شماره 246 : اندر جهان دو چیز از دل برد محن
قصیده شماره 247 : ای به مشکین موی تو مسکین دلم کرده وطن
قصیده شماره 248 : بارک الله بارک الله زان بت پیمان شکن
قصیده شماره 249 : تیغ را دانی به استحقاق کبود تیغ زن
قصیده شماره 250 : چند خواهی پیرهن از بهر تن
قصیده شماره 251 : دلی مباد گرفتار عشق چون دل من
قصیده شماره 252 : دوش مرا تافت نور عقل به روزن
قصیده شماره 253 : ز آستان خواجه ی اعظم چراغ انجمن
قصیده شماره 254 : ز یک غمزه ربوده دل ز من آن ماه سیمین تن
قصیده شماره 255 : سخن گزافه چه رانی ز خسروان کهن
قصیده شماره 256 : مخسب ای صنم امشب بخواه باده ی روشن
قصیده شماره 257 : مگر شقیق عقیق است و کوه کان یمن
قصیده شماره 258 : آن خال سیه بر لب جان پرور جانان
قصیده شماره 259 : الحمد که از تربیت مهر درخشان
قصیده شماره 260 : امین داور و دارا معین ملت و ایمان
قصیده شماره 261 : ای رخت خالق خورشید و لبت رازق جان
قصیده شماره 262 : ای طره ی دلدار من ای افعی پیچان
قصیده شماره 263 : بارها گفته ام ای ری به تو این راز نهان
قصیده شماره 264 : بر یاد صبوحی به رسم مستان
قصیده شماره 265 : به عزم پارس دل پارسایم از کرمان
قصیده شماره 266 : به عید قربان قربان کنند خلق جهان
قصیده شماره 267 : پدری و پسری سایه و نور یزدان
قصیده شماره 268 : تاج دولت رکن دین غیث زمین غوث زمان
قصیده شماره 269 : چو رای خواجه اگر پیر گشته است جهان
قصیده شماره 270 : خلق را چون آفرید از لطف خلاق جهان
قصیده شماره 271 : در دور دارای زمین در عهد خاقان زمان
قصیده شماره 272 : دو خورشید جهانگیرند از یک آسمان تابان
قصیده شماره 273 : دوش اندر خواب دیدم بر قد سروی جوان
قصیده شماره 274 : دوش چون شد رشته ی پروین عیان از آسمان
قصیده شماره 275 : ز خلق خواجه ی عالم ز رای مهتر دوران
قصیده شماره 276 : ساقی در این هوای سرد زمستان
قصیده شماره 277 : صبح بر آمد به کوه مهر رخشان
قصیده شماره 278 : صدر اعظم شد چو بخت شهریار از نو جوان
قصیده شماره 279 : گر خضر دهد آب بقایت به زمستان
قصیده شماره 280 : گشته در برجی دو نجم سعد گردون را قران
قصیده شماره 281 : مرا در شش جهت از پنج تن خاطر بود شادان
قصیده شماره 282 : نادرترین اشیا نیکوترین امکان
قصیده شماره 283 : نظام مملکت از خنجر بهادرخان
قصیده شماره 284 : رسم عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن
قصیده شماره 285 : عید دانی چیست لب چون عید خندان داشتن
قصیده شماره 286 : آوخ آوخ که شد پسر عم من
قصیده شماره 287 : رود آمون گشت هامون ز اشک جیحون زای من
قصیده شماره 288 : از چه نگویم سپاس ایزد بیچون
قصیده شماره 289 : ای ترک من ای عید تو چون روی تو میمون
قصیده شماره 290 : سحر چون تافت مهر از کاخ گردون
قصیده شماره 291 : یازده ساله کودکی هست به کاخم اندرون
قصیده شماره 292 : آفتاب زمانه شمس الدین
قصیده شماره 293 : از بوی بهار و فر فروردین
قصیده شماره 294 : امسال گویی از اثر باد فرودین
قصیده شماره 295 : به راغ و باغ گذر کرد ابر فروردین
قصیده شماره 296 : حبذا تشریف شاهنشاه دریا آستین
قصیده شماره 297 : خوش بود خاصه فصل فروردین
قصیده شماره 298 : در ملک جم ز شوق شهنشاه راستین
قصیده شماره 299 : دوش چو سلطان چرخ گشت به مغرب مکین
قصیده شماره 300 : دوش که شاه اختران والی چرخ چارمین
قصیده شماره 301 : عیدست و آن ابرو کمان دلدادگان را در کمین
قصیده شماره 302 : ماه دو هفت سال من آن یار نازنین
قصیده شماره 303 : ماه من دارد ز سیم ساده یک خرمن سرین
و :
قصیده شماره 304 : آن خال سیه از بر آن نرگس جادو
قصیده شماره 305 : الحمد که آمد ز سفر موکب خسرو
قصیده شماره 306 : ای ترک من ای مهر سپهرت شده هندو
قصیده شماره 307 : دوش چو بنهفت نوعروس ختن رو
ه :
قصیده شماره 308 : باز سرسبز شد زمین ز گیاه
قصیده شماره 309 : دو چشم باز و دو گوشم فراز مانده به راه
قصیده شماره 310 : روز آدینه شدم بر در خلوتگه شاه
قصیده شماره 311 : دوش چون گشت جهان از سپه زنگ سیاه
قصیده شماره 312 : شد عید و مه روزه سفر کرد به اکراه
قصیده شماره 313 : صدراعظم آفتاب است و نظام الملک ماه
قصیده شماره 314 : مگو گناه بود بر رخ نگار نگاه
قصیده شماره 315 : شاها ز ساغر لب ساقی شراب خواه
قصیده شماره 316 : ماه من در جمع تا چون شمع چهر افروخته
قصیده شماره 317 : عیدست و ساقی در قدح، صهبا ز مینا ریخته
قصیده شماره 318 : عیدست و جام زرنشان از می گران بار آمده
قصیده شماره 319 : جشنی ز نوروز عجم کاراستش جشمید جم
قصیده شماره 320 : ای برده غمت تاب ز دل خواب ز دیده
ی :
قصیده شماره 321 : بناز ای طوس بر راز و ببال ای خاوران بر ری
قصیده شماره 322 : سرو سیمین مرا از چوب خونین گشت پای
قصیده شماره 323 : ای دفتر گل از ورق حسن تو بابی
قصیده شماره 324 : حمد بیحد را سزد ذاتی که بی همتاستی
قصیده شماره 325 : تو ای نیلوفر بویا که خورشیدت دلیلستی
قصیده شماره 326 : نهانی از نظر ای بی نظیر از بس عیانستی
قصیده شماره 327 : ماه من ماند به سرو ار سرو جولان داشتی
قصیده شماره 328 : تبارک ای نگار خلخی ای ماه نوشادی
قصیده شماره 329 : گشودی زلف قیرآگین جهان را قیروان کردی
قصیده شماره 330 : آوخا کز کین چرخ چنبری
قصیده شماره 331 : ای زلف یار من از بس معنبری
قصیده شماره 332 : دوش درآمد از درم آن مه برج دلبری
قصیده شماره 333 : عقرب جراره دارد ماه من بر مشتری
قصیده شماره 334 : به گیسو روی آن ترک تتاری
قصیده شماره 335 : ای زلف عزم سرکشی از روی یار داری
قصیده شماره 336 : ای زلف یار چرا آشفته و دژمی
قصیده شماره 337 : ترک کشتی گیر من میل شنا دارد همی
قصیده شماره 338 : اگر هر کس نماید میش را در عید قربانی
قصیده شماره 339 : ای ترک سیه چشم سراپا همه جانی
قصیده شماره 340 : ای دل چو تو حالی صفت خویش ندانی
قصیده شماره 341 : ای روی تو فهرست شادمانی
قصیده شماره 342 : ای مار سیاه جعد جانانی
قصیده شماره 343 : به تار زلف دوتا چون نظر کنی دانی
قصیده شماره 344 : بود این نکته در حکمت سرای غیب برهانی
قصیده شماره 345 : تعالی الله که شد معمار انصاف جهانبانی
قصیده شماره 346 : چو دولت جمع گردد با جوانی
قصیده شماره 347 : سروش غیبم گوید به گوش پنهانی
قصیده شماره 348 : دلکی هست مرا شیفته و هرجایی
قصیده شماره 349 : شبی گفتم خرد را کای مه گردون دانایی
پایان اشعار این بخش
