قصاب کاشانی – غزل شماره 197
چون سبزه از کنار گلستان دمیده خط
یا هاله گرد عارض ماهت کشیده خط
افتاده سایه ی پر طوطی بر آینه
یا قدرت‌آفرین به رخت آفریده خط
بس نازک است پشت لبت را کبود کرد
گردانده سنگ لعل تو را نامکیده خط
سر برزد از کنار گلستان حسن تو
گل تا ز باغ عارض ماه تو چیده خط
بیرون چو خضر کرده سر از چشمه ی بقا
آب حیات از لب لعلت چشیده خط
قصاب گرد چشمه ی جان سبزه رسته است
یا در کنار لعل لب او دمیده خط
