گشته چون آینه روشن، دل بی‌کینۀ ما

قدسی مشهدی- غزل شماره 49 

گشته چون آینه روشن، دل بی‌کینۀ ما

تا فتد عکسِ جمال تو در آیینۀ ما

غمزه‌ات ناوک بیداد نیاورده به زه

دل به خون گشته ز مژگان تو در سینۀ ما

گرمی سلسۀ عشق ز داغ دل ماست

گوهر درد برد عشق ز گنجینۀ ما

عشق پیوسته به تعلیم جنون مشغول است

رسمِ آزاد شدن نیست در آدینۀ ما

دوش بودیم ز وصل تو چو قدسی محروم

هست تا روزِ جزا حسرت دوشینۀ ما