تا چند از پی دلِ شیدا رود کسی

قدسی مشهدی- غزل شماره 445

تا چند از پی دلِ شیدا رود کسی

دنبال او نکوست که تنها رود کسی

مرهم‌طلب مباش چو داغی نسوختی

دست تهی چگونه به سودا رود کسی؟

کس بی‌ طلب نرفته، اگر دیر، اگر حرم

خواری کشد، نخوانده به هرجا رود کسی

گیرایی کمند تو، می‌آردش به زیر

بر بامِ چرخ اگر چو مسیحا رود کسی

بگشا ز رخ نقاب، که زاهد نگویدم

از ره چرا به زلفِ چلیپا رود کسی

ای چشمِ ناشکیب، دمی پاسِ گریه دار

تا کی ز بحر، روی به صحرا رود کسی؟

شاید، به راهِ کعبه ز شوق قدم‌ زدن

چون خار اگر در آبلۀ پا رود کسی