قدسی مشهدی- غزل شماره 327
چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم
بس است خضر ِره آوازِ پای خویشتنم
نمی‌روم ز چمن هیچ فصل، آن مرغم
که گل بریزد و من بر وفای خویشتنم
ز کعبه منفعلم، زانکه در حرم نگذاشت
غم بتان نفسی با خدای خویشتنم
چه حیله کرد ندانم دلیلِ راهِ وصال
که ره تمام شد و من به جای خویشتنم
مرا چو کام دهی، مدّعایم از خود پرس
ز من مپرس، که خصم رضای خویشتنم
ندانم از چه سرشتند پیکرم قدسی
که همچو جوهرِ جان، خود بهای خویشتنم
