قدسی مشهدی- غزل شماره 169
شمعِ وصلت هرکه را شب خانه روشن می‌کند
روزنش در خانه، کار چشمِ دشمن می‌کند
تازه شد داغ کهن بر دستم، از بس سوده شد
آستین بر آتش من کارِ دامن می‌کند
کاش در میخانه هم خالی کند پیمانه‌ای
آنکه قندیل حرم را پُر ز روغن می‌کند
باد اگر بر سایۀ دیوار گلشن می‌وزد
بلبل از کنج قفس، بنیادِ شیون می‌کند
می‌کند خار گلِ ناچیده از دستم برون
تنگ چشمی بین که با من چشمِ سوزن می‌کند
خانه‌ام می‌سوزد و همسایه‌ام آگاه نیست
ای خوش آن آتش که دودش میلِ روزن می‌کند
حرفِ صلحِ کُل زند قدسی عجب دیوانه‌ایست
عالمی را بی‌سبب با خویش دشمن می‌کند
