قاآنی شیرازی – قصیده شماره 11
در مدح سلالة السادت میرزا سلیمان
اگر مشاهده خواهی فروغ یزدان را
به صدر فضل نگر میرزا سلیمان را
چراغ دوده ی خیرالبشرکه طاعت او
ز لوح دهر فروشسته نقش عصیان را
کلیم وار عیان بین به طور سینه ی او
چو نور وادی ایمن فروغ ایمان را
هر آنکه بیند بر سفت او ردای ورع
به یک ردا نگرد صد هزار سلمان را
کف کریمش از بس فشانده درّ یتیم
یتیم ساخته پروردگار عمان را
مرآن نشاط بود روح را ز صحبت او
کز آب چشمه ی زمزم روان عطشان را
ز خوان فضلش اگر توشه ای برد عاصی
به خوشه ای نخرد هفت باغ رضوان را
به نوع انسان آنسان بود مباهاتش
که بر بسایر انواع نوع انسان را
کلام او همه وحی است لاجرم دانا
ز گفت او نکند فرق هیچ فرقان را
ز آب چشمه ی آتش فروغ حکمت او
فلک به باد فنا داده خاک یونان را
زبان او به سخن صارمیست خاره شکاف
که بر دو سندس داند پرند و سندان را
زمانه اشهد بالله به ملک هستی او
به عمر خود نشنیده است نام پایان را
سپهر کوکبه صدرا تویی که کوکب تو
شکسته کوکبه هفت آسمان گردان را
پی تذکر مدح تو شسته حافظ روح
ز لوح حافظه ی ناس نقش عصیان را
به باغ مجد تو سیسنبریست چرخ کبود
چه افتخار به سیسنبری گلستان را
سپهر رای تو را آفتاب تابان خواند
چو نیک دید ستغفار گفت بهتان را
از آن سپس ز در شرم زیب بزم تو ساخت
چو آفتابه ی زر آفتاب تابان را
تو را به ملک هنر شاه دید و با خود گفت
که آفتابه ی زر لایق است سلطان را
نبود آگه ازین ماجرا که اندر شرع
ز زر و سیم نسازند آب دستان را
ضعیف پیکر تو یک دو مشت ستخوانست
کزوست توشه ی هستی همای امکان را
هر آنکه دید تنت خیره ماند کز چه خدای
گزیده بر دو جهان یک دو مشت ستخوان را
به راه یزد چو یعقوب دیده گشت سفید
ز شوق خاک رهت سرمه ی سپاهان را
ز نور رای تو گر دم زد آفتاب مرنج
که التهاب تبش موجبست هذیان را
ز هجر احمد مرسل حنین حنانه
اگر قرین انین ساخت عرش یزدان را
شب فراق تو نیز این زمان ز ناله ی یزد
نموده حنان بر اهل یزد حنان را
بزرگوارا از روی شوق قاآنی
دهد به مدح تو زیور عروس دیوان را
که تا به روز قیامت بزرگ بار خدای
ز وی دریغ ندارد عطا و احسان را
