عبید زاکانی – عشاقنامه – شماره 11
خطاب معشوق با قاصد
چو زلف خویشتن ناگه برآشفت
بتندید و در آن آشفتگی گفت
بدان رنجور بی درمان بگویید
بدان مجنون بی سامان بگویید
چو سودا داری ای دیوانه در سر
ز سر سودای ما بگذار و بگذر
نه کار توست این نیرنگ سازی
سر خود گیر تا سر در نبازی
کجا یابی ز وصلم روشنایی
پری با دیو کی کرد آشنایی
گدایی با شهی همدوش کی شد
گیا با سرو هم آغوش کی شد
تویی پروانه من شمع دل افروز
کجا بر شمع شد پروانه دلسوز
دلت گر ماجرای عشق ورزد
درونت گر هوای عشق ورزد
