مرغی که به کوی تو ز پرواز نشیند

طبیب اصفهانی – غزل شماره 77

مرغی که به کوی تو ز پرواز نشیند

از جور تو هر چند رمد باز نشیند

شد یار و درآمد ز درم غیر و روا نیست

جغد آید و در منزل شهباز نشیند

مرغ دل ما از قفس سینه پریده است

تا بر لب بام که ز پرواز نشیند

دیرند اسیران تو ناکام به دامت

رحم است به صیدی که ز آغاز نشیند

شد شمع بسی کشته و آتشکده خاموش

کی آتش ما سوختگان باز نشیند

تا چند طبیب از غم بیگانه پریشان

وقت است که در انجمن راز نشیند