روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت

صائب تبریزی- غزل شماره 934

روی از عالم بگردان گر لقا می بایدت

بگسل از کونین اگر زلف دو تا می بایدت

روشنی چشم از جواهر سرمۀ مردم مدار

خویش را در هم شکن گر توتیا می بایدت

فقر را با نقشبندان تعلّق کار نیست

هستی از تن پروران تا بوریا می بایدت

شمع دل را از هواهای مخالف پاس دار

وقت رفتن گر چراغی پیش پا می بایدت

سایه کن بر فرق خورشید افسران روزگار

چتر اگر بر فرق سر روز جزا می بایدت

گریه در دنبال باشد خندۀ بی وقت را

خنده زن چون گل اگر در خون شنا می بایدت

تازه رویان غوطه در دریای رحمت می زنند

خُلق کن با خلق، اگر لطف خدا می بایدت

شد ز اکسیر قناعت خون آهو مشک تر

خون خور و تن زن اگر مشک ختا می بایدت

از سعادتمندی ذاتی نداری بهره ای

تا برات سایه از بال هما می بایدت

خانۀ دربسته فانوس حضور خاطرست

مهر زن بر لب اگر خاطر بجا می بایدت

تا چو تیر از سینۀ چرخ مقوّس بگذری

چون الف از راستی در کف عصا می بایدت

این پریشان اختلاطیها گل بیگانگی است

آشنای خود نه ای تا آشنا می بایدت

ماه را آمیزش انجم سیه دل کرده است

فرد شو چون مهر تابان گر ضیا می بایدت

ای که می لرزی به شمع دولت بیدار خویش

گرد خود فانوسی از دست دعا می بایدت

خانۀ دربسته می جویند مهمانان غیب

غنچه بنشین گر نسیم آشنا می بایدت

نی درین بستانسرا تا برگ دارد بی نواست

برگ را از خود بیفشان گر نوا می بایدت

موج بی پروا چه بال و پر گشاید در حباب؟

صائب از گردون برون رو گر فضا می بایدت

این جواب آن غزل صائب که راغب گفته است

از جهان بیگانه شو گر آشنا می بایدت