دود از نهاد خلق برآرد گزند ما

صائب تبریزی- غزل شماره 761

دود از نهاد خلق برآرد گزند ما

افتد به کار شعله گره از سپند ما

دل بر نگارخانۀ صورت نبسته ایم

از شیر ماهتاب شود آب، قند ما

هرگز چنان نشد که درین دشت پر شکار

دست افکند به گردن صیدی کمند ما

یک گام بر مراد دل خود نرفته ایم

در دستِ گمرهی است عنان سمند ما

بیطاقتان هلاک نسیم بهانه اند

از ماهتابْ سوخته گردد سپند ما