چشمی که مقید به نظرباز نگردد

صائب تبریزی- غزل شماره 4330

چشمی که مقید به نظرباز نگردد

چون دیدۀ آیینه سخنساز نگردد

آغاز ترا رتبۀ انجامِ کمال است

انجام تو چون بهتر از آغاز نگردد؟

من حرف ز عشّاق زنم او ز مخالف

طنبور من و عقل به هم ساز نگردد

[هر کس شنود نغمۀ داودی زنجیر

پروانۀ هر شعلۀ آواز نگردد]

ای وای اگر طایر رم کردۀ جان را

خالش گره رشتۀ پرواز نگردد

هرگز ز کمانخانۀ ابروی مکافات

تیری نگشایم که به من باز نگردد

هرگز نچکد از الف خامۀ صائب

یک نقطه که خال لب اعجاز نگردد