صائب تبریزی- غزل شماره 4037
اگر چو رشته تن خود به پیچ و تاب دهید
ز چشمه سار گهر زود دیده آب دهید
مرا پیالۀ دیگر نمی دهد مستی
به من ز ناف غزالان شراب ناب دهید
عجب که روی عرق ریز یار بگذارد
که همچو سبزۀ خوابیده تن به خواب دهید
کمند گوهرِ مقصود رشتۀ اشک است
چو برگ گل دل صد پاره را به آب دهید
عمارت دل ویران ثوابها دارد
پیاله ای به من خانمان خراب دهید
به ترک سر چو توان شد ز درد سر آزاد
چه لازم است که دردسر گلاب دهید؟
ستارۀ عرق روی یار در گذرست
ازین چکیدۀ خورشید، دیده آب دهید
