ز خود برآمدگان رستگار می باشند

صائب تبریزی- غزل شماره 3920

ز خود برآمدگان رستگار می باشند

ز دار و گیر جهان برکنار می باشند

ز دل غبار هوس دور کن که مهرویان

هلاک آینۀ بی غبار می باشند

چه فارغند ز یاد بهشت مردانی

که در مقام رضا پایدار می باشند

اگر دهند دو عالم به مطربی مستان

همان ز همت خود شرمسار می باشند

چه می شود به ته پای خود نگاه کنند؟

جماعتی که به مطلب سوار می باشند

ز معنی اند چه بی بهره طفل طبعانی

که محو خانۀ صورت نگار می باشند

ز سیل حادثه حرفی شنیده اند، آنها

که آرمیده درین روزگار می باشند

ز انقلاب ندارند اهل صورت بیم

چو آب آینه بر یک قرار می باشند

جماعتی که نیند از گداز خود غافل

چو شمع، شب همه شب اشکبار می باشند

سبکروان که ز تعجیل عمر آگاهند

گرهگشا چو نسیم بهار می باشند

چه ساده اند گروهی که با نظربازی

به فکر بوس و خیال کنار می باشند

بهشت روی زمینند خوبرویانی

که در جناغ فراموشکار می باشند

اگر به چرخ برآیند صاحبان نظر

همان چو نقش قدم خاکسار می باشند

چو تخم سوخته صائب ستاره سوختگان

خجل ز تربیت نوبهار می باشند