به کمان پشت و به شمشیر دهن بخشیدند

صائب تبریزی- غزل شماره 3509

به کمان پشت و به شمشیر دهن بخشیدند

سینۀ گرم چو خورشید به من بخشیدند

جام خورشید زیاد از دهن گردون بود

به لب تشنۀ دریاکش من بخشیدند

رنگ و بویی که ازان باغ جنان رنگین بود

گرد کردند و به آن سیب ذقن بخشیدند

زان گرهها که در آن زلف سیه بار نیافت

نافه ای چند به صحرای ختن بخشیدند

پیچ و تابی که ز موی کمر افزون آمد

به سر زلف پریشان سخن بخشیدند

نور را باده کند در قدح چشم سهیل

جرعه ای کز لب لعلش به یمن بخشیدند

لغزشی چند کز ارباب نظر صادر شد

به صفای رخ آن سیم بدن بخشیدند

عذر می خوردن ما روز جزا خواهد خواست

چشم مستی که به آن توبه شکن بخشیدند

دوربینان جهان خردۀ جان پیش از مرگ

نقد کردند و به آن غنچه دهن بخشیدند

قمریانی که درین دایره بنیا بودند

عمر خود جمله به آن سرو چمن بخشیدند

بود اگر پیرهنی بر تن یوسف صفتان

وقت احرام غریبی به وطن بخشیدند

کرد با شکر اگر دست درازی صائب

گنه طوطی ما را به سخن بخشیدند