چهره ات شمع فروزان شده را می ماند

صائب تبریزی- غزل شماره 3482

چهره ات شمع فروزان شده را می ماند

کاکلت دود پریشان شده را می ماند

در تماشای تو هر قطرۀ خون در تن من

دیدۀ بسمل حیران شده را می ماند

خط سبزی که برون آمده زان تنگِ دهن

راز از غیب نمایان شده را می ماند

می برد دل خط سبز تو به شیرین سخنی

طوطی تازه سخندان شده را می ماند

خط نارسته در آن لعل ز روشن گهری

در گهر رشتۀ پنهان شده را می ماند

گر به ظاهر ز خط آن حسن ملایم شده است

گبر از ترس مسلمان شده را می ماند

از سیه کاری خط صفحۀ رخسارۀ او

نامۀ تیره ز عصیان شده را می ماند

در تن کشتۀ شمشیر تو از جوش نشاط

استخوان پستۀ خندان شده را می ماند

اشک بر چهرۀ پر گرد و غباری که مراست

تخم در خاک پریشان شده را می ماند

سرنوشت من مجنون ز پریشان حالی

زلف از باد پریشان شده را می ماند

می شود تازه ز ایام بهاران داغم

دل من دانۀ بریان شده را می ماند

دانۀ سبحۀ تزویر من از دوری می

دل از توبه پشیمان شده را می ماند

دل ز فکر تو به خود ره نتواند بردن

قطرۀ واصل عمان شده را می ماند

جان آگاه به زندان تن پر وحشت

یوسف عاجز اخوان شده را می ماند

شادی اندک دنیا و غم بسیارش

برق از ابر نمایان شده را می ماند

سخن تازۀ من در قلم از بیم حسود

در گلو گریۀ پنهان شده را می ماند

از خیالات پریشان، دل روشن صائب

آبِ در ریگ پریشان شده را می ماند