خدایا درپذیر این نعرۀ مستانۀ ما را

صائب تبریزی- غزل شماره 342

خدایا درپذیر این نعرۀ مستانۀ ما را

مکن نومید از حسن قبول افسانۀ ما را

در آن صحرا که چون برگ خزان انجم فرو ریزد

به آب روی رحمت سبز گردان دانۀ ما را

زمین مرده احیا کردن آیین کرم باشد

چراغان کن به داغ خود دل دیوانۀ ما را

تو کز خون شیر و نوش از نیش و گل از خار می سازی

به چشم خلق شیرین ساز تلخ افسانۀ ما را

اگر چه بحر رحمت بی نیازست از حباب ما

به باد آستین مشکن دل پیمانۀ ما را

در آن شورش که نُه گردون کف خاکستری گردد

ز برق بی نیازی حفظ کن کاشانۀ ما را

ز بیم گفتگوی حشر فارغ دار دل صائب

شفاعت می کند عشقش دل دیوانۀ ما را