شد فنا هر که سر از تیغِ شهادت وا زد

صائب تبریزی- غزل شماره 3380

شد فنا هر که سر از تیغِ شهادت وا زد

تر نشد هر که دلیرانه بر این دریا زد

هرکسی حاجت خود را به دری عرض نمود

دست دریوزۀ ما بر در استغنا زد

به ادب باش که سر در قدم تیغ افشاند

چون حباب آن که درین بحر دم بیجا زد

گر خس و خار تعلق نبود دامنگیر

می توان خیمه چو شبنم به چمن هرجا زد

آب روشن که صفا در قدمش می غلطید

دید تا روی ترا آینه بر خارا زد

هر که بر سینۀ ارباب دعا دست گذاشت

خبر از خویش ندارد که به دولت پا زد

صائب از وادی دریوزۀ دلها مگذر

که پریشان نشد آن کس که در دلها زد