اگر آن غنچه دهن مُهر ز لب برگیرد

صائب تبریزی- غزل شماره 3376

اگر آن غنچه دهن مُهر ز لب برگیرد

جگر تشنۀ خورشید به کوثر گیرد

دل ما در شکن زلف کند نشو و نما

طفل ما پرورش از دامن محشر گیرد

ما چو مینا سر گفتار نداریم به خلق

دیگری مُهر مگر از لب ما برگیرد

مست عشق تو چه پروای ملامت دارد؟

گردن شیشه به کف دامن محشر گیرد

عاشق از نیستی آبستن هستی گردد

مه نو فربهی از پهلوی لاغر گیرد

خلوت عشق کجا، نغمۀ منصور کجا؟

کیست این شمع پریشان شده را سر گیرد؟

رشک بر دولت بیدارِ حباب است مرا

که به هر چشم زدن عالم دیگر گیرد

جلوه گاهش خم چوگانِ حوادث بادا

صائب آن روز که سر از قدمت بر گیرد