پاس اندوه دل تنگ نگه می دارد

صائب تبریزی- غزل شماره 3325

پاس اندوه دل تنگ نگه می دارد

شیشۀ ما طرف سنگ نگه می دارد

در زمان دل دیوانۀ من هر طفلی

چون فلاخن به بغل سنگ نگه می دارد

بلبل از سیر مقامات ندارد خبری

عشق کی پردۀ آهنگ نگه می دارد؟

چون گل از خنده پریشان شود اوراق حواس

غنچه را جمع دل تنگ نگه می دارد

سنگ کم نیست کسی را که به میزان نظر

چون گهر عزت هر سنگ نگه می دارد

غرض این است که غیری نکند در دل جای

آن که ما را به دل تنگ نگه می دارد

شیشه را از خطر سنگ حوادث صائب

بیشتر بادۀ گلرنگ نگه می دارد