مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا

صائب تبریزی- غزل شماره 321

مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا

که خطّ سبز از آن لبهای جان پرور شود پیدا

برد دل خطّ سبزی کز لب دلبر شود پیدا

فتد شیرین سخن طوطی چو از شکّر شود پیدا

ز قطع زلف می گفتم شود قطع امید من

ندانستم ز خط سررشتۀ دیگر شود پیدا

کند جان در تن دیوان حشر از معنی رنگین

شهید عشق او چون در صف محشر شود پیدا

مگر در آشیان از بیضه ام صیّاد بردارد

که دارد صبر چندانی که بال و پر شود پیدا؟

اگر چون عارفان سر بر خط تسلیم بگذاری

ز هر موجی درین دریا ترا لنگر شود پیدا

دل خرسند، مهر خامشی باشد فقیران را

که نگشاید دهن چون در صدف گوهر شود پیدا

دُر ناسفتۀ معنی به دست آسان نمی آید

دل غوّاص گردد آب تا گوهر شود پیدا

نماند کار هرگز در گره پرهیزگاران را

که از دیوار، پیش راه یوسف در شود پیدا

به میزان می شود سنگ تمام از سنگ کم ظاهر

غنا و فقر در آیینۀ محشر شود پیدا

اثر در زیر گردون از دل وحشی نمی یابم

سپند من مگر بیرون این مجمر شود پیدا

بود سنگ محک از کارهای سخت، مردان را

که در خارا تراشی تیشه را جوهر شود پیدا

کند زخم زبان ظاهر، عیار صبرِ هر کس را

که خون صالح از فاسد به یک نشتر شود پیدا

ازان لبهای میگون کم نشد صائب خمار من

چه سرگرمی مرا از گردش ساغر شود پیدا؟