صائب تبریزی- غزل شماره 2958
شکوه عشق را گردون گردان برنمی‌دارد
که هر موری ز جا تخت سلیمان برنمی‌دارد
دل صد چاک را کردم نثار او، ندانستم
که بار شانه آن زلف پریشان برنمی‌دارد
نهادم تا قدم در آستان چرخ، افتادم
زمین خانۀ این سفله مهمان برنمی‌دارد
مگر زین خاکدان بیرون روم بر مدعا گریم
تنور خام این ویرانه طوفان برنمی‌دارد
مگر از طوق خود قمری ز مستی غافل افتاده است؟
وگرنه گردن عاشق گریبان برنمی‌دارد
تمنای ترحم از نگاه خونیی دارم
که دست از قبضۀ شمشیر مژگان برنمی‌دارد
از آن همچون صدف دندان طاقت بر جگر دارم
که آن سیب زنخدان بار دندان برنمی‌دارد
هلاک سیرچشمی‌های داغ خویشتن گردم
که از لب مهر پیش هر نمکدان بر نمی‌دارد
شکست افتاد بر زلف از گرانی‌های دل صائب
غبار گوی دل را هیچ دامان برنمی‌دارد
