درد را چون صاف در میخانه می باید کشید

صائب تبریزی- غزل شماره 2765

درد را چون صاف در میخانه می باید کشید

هر چه ساقی می دهد مردانه می باید کشید

عزّت جام تهی باید به بوی باده داشت

ناز گنج گوهر از ویرانه می باید کشید

می چو گردد سرکه هیهات است دیگر مَی شود

دست از اصلاح دل فرزانه می باید کشید

می رسد سیل فنا تا چشم برهم می زنی

رخت خود بیرون ازین ویرانه می باید کشید

تلخی زهر فنا از زندگانی بیش نیست

بر سر این پیمانه را مردانه می باید کشید

درد بی درمان پیری را دوا بی حاصل است

دست از تعمیر این ویرانه می باید کشید

تا سر مویی تعلّق هست دل آزاد نیست

ریشۀ این سبزۀ بیگانه می باید کشید

وحشتی کز آشنایان بی دماغان می کشند

روح را زین عالم بیگانه می باید کشید

تا شود روشن به نور شمع صائب دیده ات

سرمه از خاکستر پروانه می باید کشید